یکی از راه های دانشمندان برای بازسازی عضلات در بیمارانی که عضلات آنها دارای کمبود است، این می‌باشد که سلولهایی را برای سایر عملکردهای بدن انسان بر عهده بگیرند و آنها را دوباره مورد استفاده قرار دهند.
دانشمندان که به عنوان برنامه ریزی مجدد مستقیم سلول شناخته می‌شوند، هم اکنون این روش را با نوع جدیدی از داربست ترکیب کرده‌اند تا سلول ها وظیفه خود را پس از پیوند انجام دهند و با درمان عضلات بسیار از دست رفته در موش ها، توانایی این روش را نشان دهند.
اگرچه تحقیقات در مراحل اول است، اما برنامه ریزی مجدد سلول های خاص برای سایر کارها در بدن انسان، تکنیکی با پتانسیل فراوان است. ما قبلاً دیده‌ایم که چگونه می‌توان سلولهای پوستی را به سلولهای بتا برای انسولین دیابتی تولید، یا سلولهای ساختاری را به سلولهای آسیب دیده قلب تبدیل کند و یک نوع سلول چشم را به نوع دیگری تبدیل کند تا نابینایی موش ها را برطرف کند.
اما در این مطالعه جدید، که توسط یک تیم تحقیقاتی بین المللی انجام شده، دانشمندان آنچه را که در کاهش حجم عضلات شناخته شده است، هدف قرار داده‌اند.
برای مثال اثر صدمات جدی مانند تصادفات اتومبیل یا برداشتن تومور ایجاد شود. این امر فرد مبتلا را از توانایی طبیعی عضلات برای بازسازی خود در صورت آسیب رها می‌کند و گزینه های درمانی فعلی محدود است.
این تیم تلاش کرد تا با کمک برنامه ریزی مجدد مستقیم سلول، این مسئله را حل کند، که این امر به نوبه خود تبدیل یک نوع سلول به دیگری بدون بازگشت دوباره آن به یک حالت پرتوان ناشی از آن است.
این باعث شد که آنها سلولهای ساختاری مهمی را در بافت پیوندی ما به نام فیبروبلاست، که با کمک برخی از عوامل رونویسی به سلولهای پیش ساز میوژن (iMPC) تبدیل می‌شوند، به خدمت بگیرند.
محققان سپس توجه خود را به ایجاد ساختار پشتیبانی برای اطمینان از رشد سلول های پیوندی در خانه جدید خود معطوف کردند. این امر آنها را به سمت یک پلی استر زیست سازگار به نام پلی کاپرولاکتون (PCL) سوق داد که به شکل داربست متخلخل درآمده و با هیدروژل حاوی ماده ای بیو متداول که برای درمان از دست دادن حجم عضلات استفاده می‌شود مخلوط می‌شود، به نام ماتریکس خارج سلولی عضله سلولار.
با استفاده از این داربست طبیعی و ترکیبی در ترکیب با سلولهای دوباره برنامه ریزی شده آنها، فیبرهای عضلانی مهندسی شده را در شرایط in vitro تولید کردند که خصوصیاتی مشابه عضلات واقعی را به نمایش می‌گذارند.
کاشت این سازه های عضلانی در مدل های موش حجم عضلانی خود را از دست داده بودند، باعث رشد عضلات، عصب دهی و بهبود عضلات آسیب دیده می‌شود و به طور موثر شرایط را درمان می‌کند.
پروفسور چو سئونگ-وو از موسسه علوم پایه کره جنوبی، که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، می‌گوید: برای توضیح مکانیسم های بازسازی عضلات توسط سازه های ترکیبی ما و تقویت ترجمه بالینی سیستم عامل های تحویلی سلول، به مطالعات بیشتری نیاز است.
منبع: newatlas
بامد مرجع تخصصی تجهیزات پزشکی و ملزومات مصرفی