یک جفت مطالعه جدید نتایج یک کارآزمایی بالینی در رابطه با درمان دیابت نوع 1 در انسان را گزارش می‌کنند.
این مطالعه ایمنی و کارایی یک دستگاه کاشتنی حاوی سلول‌های بنیادی طراحی شده برای بالغ شدن سلول‌های ترشح کننده انسولین را آزمایش می‌کند.
ایمپلنت آزمایشی ایمن، قابل تحمل و نسبتاً مؤثر است و نشانه‌های امیدوارکننده‌ای ارائه می‌دهد که با بهینه‌سازی بیشتر درمان می‌تواند «درمان عملکردی» را برای بیماران دیابتی ارائه کند.
در سال 2017، محققان مرحله کارآزمایی بالینی انسانی را آغاز کردند که آزمایش ایمپلنت را برای جایگزینی سلول‌های انسولین از دست رفته در بیماران دیابتی نوع 1 طراحی کرده بود.
درمان عملکردی
این دستگاه به عنوان درمان عملکردی برای دیابت نوع 1 توصیف شده است.
این بدان معنی است که این یک درمان مستقیم نیست و ریشه‌های خود ایمنی بیماری را برطرف می‌کند. یعنی اینکه به بدن کمک می‌کند تا با جبران سلول‌های تولید کننده انسولین از دست رفته، سطح قند خون طبیعی را حفظ کند.
این درمان به دنبال موفقیت‌های قبلی پیوند سلول‌های عملکردی پانکراس از اهداکنندگان به بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 است.
دیابت می‌تواند خطر بیماری های قلبی را افزایش دهند
دستگاه جدید به جای تکیه بر سلول‌های اهداکننده، از سلول‌های بنیادی پرتوان انسانی (PSCs) استفاده می‌کند که برای توسعه به سلول‌های پانکراس مهندسی شده‌اند.
کاشت سلول‌های بنیادی
سلول‌های بنیادی در دستگاهی بارگذاری و در بیماران دیابتی کاشته می‌شوند.
آن سلول‌ها سپس در بدن بالغ می‌شوند و به بافت جزایری تبدیل می‌شوند که شامل سلول‌های بتا است که در صورت نیاز انسولین تولید می‌کنند.
مطالعه حاضر برای اولین بار در تعداد کمی از افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به طور قطع نشان می‌دهد که سلول‌های پیش ساز پانکراس مشتق شده از PSC ظرفیت بقا، پیوند، تمایز و بالغ شدن به جزایر مانند انسان را دارند.
نتایج کاشت سلول‌های بنیادی
مطالعات جدید در مورد 26 بیمار اول که با این دستگاه درمان شده‌اند، گزارش می‌دهند.
در پیگیری یک ساله پس از کاشت، گروه به طور متوسط 13 درصد زمان بیشتری را در محدوده قند خون سالم گذراند و نیاز به انسولین به طور متوسط 20 درصد کاهش یافت.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که دستگاه کار می‌کند، اما مشخص نیست که بهبودهای بالینی به این معناست که گلوکز خون را ایجاد می‌کند یا خیر.
دیوید تامپسون، یکی از محققان، گفت که این درمان در حال حاضر برای یافتن راهی برای ارائه حجم‌های بالاتر PSCها و دستیابی به نتایج بهتر می‌باشد.
تامپسون می‌گوید: به‌دلیل این موفقیت اولیه، اکنون در حال کاشت تعداد بیشتری سلول در بیماران دیگر هستیم. امیدواریم که این امر منجر به کاهش چشمگیر یا حتی حذف نیاز بیماران به تزریق انسولین در آینده نزدیک شود.
سرکوب سیستم ایمنی
مسئله دیگری که باید قبل از در دسترس قرار گرفتن درمان برطرف شود، همراهی دستگاه با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی است.
تحقیقات اولیه نشان داد که بدون سرکوب سیستم ایمنی بدن انسان به سرعت دستگاه کاشته شده را پس می‌زند.
ورزش های مقاومتی ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را کاهش دهد
تنها عوارض جانبی جدی که در این کارآزمایی اولیه انسانی شناسایی شد، سرکوب درمان توسط سیستم ایمنی بود.
دی کونینگ و کارلوتی، دو محقق مطالعات جدید، یافته‌های جدید را نقطه عطف می‌نامند و در عین حال به تعدادی از سؤالات اشاره می‌کنند که با پیشرفت کارآزمایی‌ها باید به آنها پاسخ داده شود.
بهترین محل در بدن برای کاشت دستگاه کجاست؟ این سلول‌ها چقدر زنده می‌مانند و انسولین تولید می‌کنند؟ آیا درمان به سرکوب کننده سیستم ایمنی مادام العمر نیاز دارد تا قابل دوام باشد؟ و مشخصات ایمنی درازمدت چیست؟
دی کونینگ و کارلوتی پیشنهاد می‌کنند که درمان ممکن است هنوز چندین سال از استفاده کلینیکی عمومی فاصله داشته باشد. اما این یافته‌های کارآزمایی بالینی اولیه راه‌های امیدوارکننده‌ای را برای هدف‌گیری دیابت نوع 1 در آینده نشان می‌دهند.
دی کونینگ و کارلوتی می‌نویسند: راه بالینی برای اجرای گسترده درمان جایگزینی جزایر مشتق از سلول‌های بنیادی برای T1D احتمالا طولانی و پر پیچ و خم خواهد بود.
تا آن زمان، پیوند پانکراس و سلول‌های اهداشده گزینه‌های درمانی مهمی برای گروه کوچکی از بیماران باقی خواهند ماند.
امکان عرضه نامحدود سلول‌های تولید کننده انسولین به افراد مبتلا به T1D امید می‌دهد که عصر کاربرد بالینی روش درمانی جایگزین جزایر مشتق شده از سلول‌های بنیادی برای درمان دیابت سرانجام آغاز شد.
منبع: newatlas